Rehabilitacja wzroku (inaczej terapia widzenia) jest subdyscypliną tyflopedagogiki (pedagogika osób słabowidzących i niewidomych). Jest dziedziną, która opiera się na wiedzy z wielu różnych nauk: psychologii, pedagogiki, socjologii, okulistyki oraz optyki.
Terapia widzenia polega zatem na usprawnianiu wzroku, tj. rozwijaniu umiejętności posługiwania się nim, a tym samym – efektywniejszemu wykorzystywaniu widzenia w codziennym funkcjonowaniu dziecka z uszkodzonym wzrokiem.
Rehabilitacja wzroku, która zawsze powinna być poprzedzona diagnozą funkcjonalną, obejmuje swym zakresem przede wszystkim:
- stymulowanie widzenia
- pobudzanie do patrzenia
- rozwijanie podstawowych sprawności wzrokowych związanych z kontrolowaniem ruchów gałek ocznych (fiksacja, lokalizowanie bodźca, zbieżność, śledzenie, wodzenie, przenoszenie spojrzenia, przeszukiwanie)
- rozwijanie koordynacji wzrokowo-ruchowej i wzrokowo-słuchowej
- kształtowanie pojęć
- usprawnianie pamięci wzrokowej
- osiąganie wyższych sprawności wzrokowych (m.in. dobieranie obiektów i obrazków wg określonych cech, identyfikowanie obiektów na obrazkach, rozróżnianie i identyfikowanie związków zachodzących na obrazkach, figurach i znakach abstrakcyjnych, odnajdywanie szczegółów na obrazkach prostych i złożonych, dopełnianie wzrokowe);
- ocenianie i modyfikowanie najbliższego otoczenia dziecka, w celu dostosowania go do indywidualnych możliwości i potrzeb wzrokowych dziecka słabowidzącego